อย่าดีใจ ทหารเขาเป็นพี่น้องกับมุสลิม อีก ๔ ศาสนาไม่เกี่ยว

มุสลิมมาอยู่ มากิน มีกิจกรรมกับเรา ทุกปี

โลกนี้ที่เราอยู่มาชั่วชีวิตอย่าคิดว่า “เรารู้จักดีแล้ว”

ที่ผ่านมาเราศึกษา เรารู้วิทยาการใหม่ๆ แต่..ที่เรายังไม่รู้จักคือ “คน” คนที่เรารู้จักชื่อ จำหน้าได้ พูดคุยกันอยู่ทุกวัน แต่ที่เราไม่รู้คือ “รู้ใจ”

 

ท่านเชื่อไหม ? ความรู้รอดปลอดภัยทุกวันนี้ที่เราจะเอาตัวรอดได้ คือ “ความรู้เท่าทัน”

 

มหามิตรอาจจะชี้นำวิถีใหม่ๆให้เราศรัทธา แต่ขณะเดียวกันสอนให้เราเกลียดชังในวิถีเก่าและมองว่าวิถีเก่าคืออุปสรรคในการพัฒนา

ในที่สุดด้วยความศรัทธาในวิถีใหม่ เราก็ทำลายวิถีเก่าเพื่อตนเองจะได้ชื่อว่าเป็น “คนรุ่นใหม่”

 

มีคำถามว่า “เราจะอยู่อย่างไรในสังคมที่หลากหน้า - หลายวิถี?”

 

ทุกๆเผ่าพันธุ์ล้วนมีพัฒนาการตนเองมาด้วยขนบธรรมเนียม ประเพณี ความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างชนต่างเผ่า การให้ความเคารพซึ่งกันและกันระหว่างกลุ่มต่อกลุ่ม ชนเผ่าต่อชนเผ่า ล้วนผ่านเวลาพิสูจน์ความอยู่รอดของตนเองมาเนิ่นนานทั้งสิ้น

การให้ความเคารพระหว่าง ผู้น้อยกับผู้อาวุโส ทำให้เกิดความเมตตาต่อกันและกัน ดูแล ปกป้องซึ่งกันและกัน ทั้งๆที่ไม่ทราบว่าเป็นลูกหลานของผู้ใด ดังคำอวยพรของผู้อาวุโสให้ต่อเด็กว่า “ขอให้เจ้าจงเป็นที่รัก เมตตา ของเหล่าเทวดา มนุษย์และสรรพสัตว์ทั้งหลาย”  

ความรัก เมตตา ที่มีให้นั่นแหละจะนำพาชนเผ่าให้อยู่รอดเหมือนไทยเราผ่านวิกฤติมาได้ด้วยพระปรีชาเลิศล้ำเกินที่ผู้ไม่หวังดีจะทำลายได้ อยู่ที่ว่าเราจะสำนึกไหม? 

การพัฒนาทั้งหมดเป็นไปในรูปลักษณ์ของความเชื่อ ความศรัทธา ในวิถีพุทธ เพราะพุทธธรรมเหล่านี้ได้ความสมานกลมเกลียวต่อกัน จึงพัฒนามาเป็น “วิถีไทย” ได้เยี่ยงทุกวันนี้

 

เริ่มด้วยเพลง “เกียรติศักดิ์ทหารเสือ” เป็นการบอกว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับบางเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ เป็นการเตือนสติพวกเราให้สำนึกว่า กว่าจะเป็นไทยในทุกๆวันนี้เราต้องต่อสู้ผ่านเหตุการณ์เสี่ยงภัย ต้องเสียเลือด เนื้อ และชีวิต เพื่อความอยู่รอดของแผ่นดิน  

ถ้าเราคิดว่าเราฉลาดแล้ว เราควรรู้ไว้ด้วยว่าเราขาดความเฉลียว ฝ่ายรุกมุ่งยึดครองและทำลายแก่นแกนของจิตวิญญาเราโดยที่เราไม่รู้ตัว

มันขับไล่พระพุทธศาสนา ดำเนินมาเป็นขั้นเป็นตอนเราก็ไม่รู้เท่าทัน

สมัยสมบูรณาญาสิทธิราชเราเอาตัวรอดมาได้เพราะพระปรีชาสามารถของพระมหากษัตริย์ พอถึงยุคของประชาธิปไตยผู้ทรงเกียรติในสภาฯกลับไม่รู้เท่าทัน...ช่วยเขายึดครองเสียอีก ถ้าเรายกแผ่นดินให้คนรุ่นใหม่คิดหรือว่าเขาจะรู้เท่าทันภัยมหาอำนาจ และรู้เท่าทันภัยพระพุทธศาสนา?