ยุทธศาสตร์สงคราม “เอ็งมา ข้ามุด เอ็งหยุด ข้าแหย่ เอ็งแย่ ข้าตี เอ็งหนี ข้าตาม” นั่นมันเก่าแล้ว เป็นสงครามเฉพาะตัว แนวร่วมต้องสร้างเอาเอง
“มุสลิมทุกคนเป็นพี่น้องกัน เป็นเรือนร่างเดียวกัน คนหนึ่งเจ็บอีกคนจะเจ็บด้วย” เป็นกลยุทธที่ทันสมัยกว่า สร้างพวกได้เยอะกว่า
“เมื่อพุทธอยู่ใกล้อยู่รอบตัว ดังนั้น ก็เอาคนไกลมาเป็นพี่น้องเสียเลย คุยกันทำความเข้าใจกันทุกวัน...อีกไม่นานคนไกลก็กลายเป็นศัตรูกับคนใกล้”
ในเมื่อเป้าหมายคือล้มพุทธ สร้างมิตรจากพุทธไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะเวลาผ่านมาพวกพุทธเขารู้ทันเสียแล้ว ยังมีพุทธที่ไกลศาสนาอยู่ไม่น้อย แม้แต่พระก็มี ก็เอาพวกนี้แหละป้อนอุดมการใหม่ใส่สมองแทน “สละชีพเพื่อชาติ”
ฉันคือ “นักรัฐศาสตร์” “นักสมานฉันท์” “นักสันติวิธี” ใส่เข้าไปในสมองนักรบแค่นี้ก็ได้เรือนร่างใหม่มีอุดมการรัฐศาสตร์เป็นตัวเชื่อมวิญญานกับมุสลิม...แค่นี้ก็สำเร็จ
ในที่สุดก็ได้ “วิญญานใหม่ในร่างทหารเก่า” เมื่อเอาทหารที่อยู่ไกลตัวมาเป็นเสี่ยวได้แล้ว ก็เข้าตำรา “คบไกลตีใกล้” แค่ประชาชนคนพุทธมากแค่ไหน “เสี่ยว” ก็จัดการแทนให้ได้
ในที่สุด “ศัตรูของศัตรูคือ มิตร” นั่นเอง